Prostaatkanker - Gevoelens
Niet meer over boeddhisme, in welke verdunde vorm dan ook; niet meer over filosofie; niet meer over astrofysica. (Indirect toch een beetje, lees maar verder).
Maar over mezelf gaat deze blog en mogelijk de volgenden ook.
Hetzelfde maar toch ook weer heel anders dan die van Ivan Wolffers; hier z'n blog
In m'n vorige blog beschreef ik m'n verlegenheid met het feit dat ik nog niet dood was, terwijl ik dat tegen deze en gene wel had aangekondigd.
Dit is voor herhaling vatbaar; ik leef nog steeds en m'n oncoloog is zo eerlijk dat ze nog steeds geen tijd noemt, kan noemen.
Dat is lastig. Ik zou blij moeten zijn, ik leef nog, en ik haal misschien wel bepaalde familiegebeurtenissen zoals Kerstmis.
Is dat fijn? Eerlijk gezegd wel, maar ook lastig: doodgaan is loslaten, en dat gaat op deze manier niet gebeuren.
Loslaten van mensen om me heen: vrouw, kinderen, kleinkinderen, en vrienden.
Ook gebeurtenissen die de krant halen, moet ik loslaten, en dat is veel minder moeilijk: brexit, dat het slecht gaat met Feyenoord en dat soort leed.
Ik vind het ook lastig omdat ik door deze onzekerheid geen regie over m'n leven - dat wat er in de toekomst nog van over is - kan hebben. Ook een vorm van (niet willen) loslaten.
Een andere zaak is het juiste soort gevoelens hebben. Over het stervensproces heb ik heel wat gelezen, maar bijna altijd gaat dat over de overlevende(n), rouw en zo.
Moet en kan een stervende ook rouwen?
Ik beperkte mate doe ik dat wel: ik vind het jammer dat ik een aantal zaken moet loslaten, ik vind het moeilijk dat ik m'n partner in de steek laat.
Ik wil niet dood, ik vind het leven nog steeds leuk; in afnemende mate, dat wel. Toen ik de teksten nalas in m'n euthanasieverklaring, dacht ik bij een aantal ervan: dat gaat niet over euthanasie, dus over ondraaglijk lijden, dat gaat over 'voltooid leven' een politiek nog niet geaccepteerd argument over hulp bij zelfdoding.
Ik vind m'n leven nog niet helemaal voltooid, maar toch wel minder onvoltooid als vijf of twintig of vijftig jaar geleden. Zelfs een bucket-list heb ik niet (meer).
Maar eigenlijk bedoelde ik bij het kopje 'gevoelens' iets anders. Namelijk 'mooie gevoelens' van liefde, van verbondenheid met en opgenomen worden in de hele kosmos bij m'n dood. Ik voel zogezegd niets. In ieder geval opvallend weinig. Dit roept wel vragen op over de mededelingen van andere stervenden over hun mooie gevoelens. Waren die er echt?
===========================================
Een dilemma en de middenweg
Afgelopen week en de tijd daarvoor zat ik met een dilemma dat ik in m'n eentje moest oplossen, hoeveel steun ik daarover (en die kreeg ik) ik van anderen ook kreeg.
Vanaf juni had geen behandeling in de zin van medicijnen, chemo of bestraling; even medische rust, zo hadden de oncoloog en ik samen afgesproken. Die periode eindigde met een eenmalige bestraling van het meest pijnlijke lichaamsdeel: m'n stuitje, met uitstralingen naar m'n heupen. Dat werkte (tijdelijk, zoals alles).
De keus waar ik voor stond:
* Stoppen met behandeling, geen volgende chemo meer; met verdere achteruitgang (pijn, vermoeidheid, wellicht ook chagrijn) als gevolg. En zo de dood in gaan.
(Ter informatie: die chemo betreft zes sessies met steeds drie weken tussenpoos. Twee jaar geleden kreeg ik docetaxel en nu cabazitaxel, twee verwante 'vergiften'.)
* Wel de chemo nemen, met mogelijkheid van een verbetering voor een tamelijk korte maar toch betekenisvolle periode. Maarrrr: mèt de bijwerkingen van deze chemo: extreme vermoeidheid, bijna tegelijk verstopping èn diarree, desinteresse in alles; dat is maar voor een paar dagen (dit alles is gebaseerd op ervaringen twee jaar geleden met eerste chemo). En iets later dood gaan.
Ik heb na veel geaarzel voor een tussenweg gekozen:
Wel de eerste chemo nemen (heeft 22 oktober plaatsgevonden) en zeer waarschijnlijk ook de tweede, en dan stoppen. Dan zou het aan het eind van de werking daarvan begin december zijn.
Maar misschien gaat het toch anders.
===========================================
Tijd of geen tijd
Eén van de zaken waarvoor ik geen gevoelens en ook geen opvattingen heb, is dat van het leven na de dood; in hemel / hel of in de vorm van reïncarnatie / wedergeboorte.
Het makkelijkst is te zeggen dat ik daarin niet geloof. Dat is het geval maar ik wil er toch meer over zeggen.
Als aanloop het antwoord op de vraag aan astrofysici wat er was vòòr de Big Bang, iets dus. wat zich in de tijd afspeelde, is dan de impliciete aanname. Een antwoord kan dan gaan in de richting van:
De tijd is tegelijk met de Big Bang ontstaan , daarvòòr was er niet zoiets als ruimte(dimensies) en tijd. Datzelfde geldt het begin (de conceptie) als het eind (de dood) van de individuele mens. Daarvoor, c..q. daarna was er geen stroom, genaamd 'tijd', waarin de ziel kon c.q. kan gedijen. Of ook wel, maar dan tijdloos en dus niet waarneembaar.
Ook de hemel waarover christenen en moslims het hebben, is een tijdloos gebeuren? Een theorie die m.i. alle problemen in het proberen te begrijpen hoe het er in de hemel toe zou kunnen gaan, oplost. (Niet die van mij, ik was immers in m'n ongeloof al eerder afgehaakt).
De veronderstelling dat een gestorvene in de hemel eerder overleden partner of ouders tegen zou komen of zich zelfs met hen verenigen, wordt in dit kader zinloos. Want waar geen tijd is, gebeurt er niets.
Zo, dat is ook weer opgelost.
Een vergelijkbaar maar m.i. iets kleiner probleem is dat niet alleen de tijd niet bestaat maar ook de zwaartekracht niet. De ziel van de gestorvene kan tijdloos overal heen zweven.
