Het thuisloos leven krijgt nogal wat aandacht de laatste tijd.
Zeker als er publiciteit bij komt, speelt altijd het element van 'het voorbeeld zijn' mee.
Daardoor ben ik me af gaan vragen: hoe zou het zijn, een geheel thuisloze samenleving?
Om te beginnen zouden steeds meer mensen en op het laatst iedereen zijn of haar huis wegdoen. Of dat proberen, want wie koopt er nu nog een huis als ie binnenkort zelf ook thuisloos wil zijn? De huizenprijs stort in en daarmee smelten de spaarcenten van de aanstaande thuisloze weg.
Er gebeuren nog andere erge dingen:
Niemand lijkt meer bereid dingen te doen op één plaats, niet-zwervende dingen zoals in een ziekenhuis werken, of in een bakkerij.
Als iedereen (die er toe doet) thuisloos is, dan besteed de publiciteit er ook geen aandacht aan. Dan wordt het echt afzien: geen thuis en geen publiciteit.
En dan de spirituele kant er van.
De droom, het verhaal, dat de moderne spirituele thuisloze voortstuwt is niet de Westerse van een soort Swiebertje die met een knapzak als deugniet van de ene keuken naar de andere trekt. De droom is die van de (Oosterse) Cherubinischer Wandersman, de ultieme wijze die vrij is van alle banden.
Nu heb ik (weliswaar kort, tijdens mijn burgerlijke vakanties) veel backpackers meegemaakt die die levenswijze maanden of jaren lang hadden. En verheven was het niet. De gespreksonderwerpen waren bijna altijd: waar moet je (toeristisch) zijn in dat en dat land, hoe kom je daar het makkelijkst, waar zijn de goedkope slaapplekken, waar zijn de leuke winkeltjes en kroegen, waar de spectaculaire gebeurtenissen. Filosofische of spirituele onderwerpen kwamen weinig aan de orde.
Ik ben al jaren stevig en hevig met het boeddhisme bezig, probeer zogezegd boeddhist te zijn, waarbij ik me dan toevallig vooral door de Theravada aangesproken voel. De voorbeelden van de (Aziatische) monniken spreken me wel aan. Of 'voorbeelden'? Verhalen, fantasieën zijn het grotendeels. Theravada-monniken trekken weliswaar soms van klooster naar klooster maar leven in feite toch behoorlijk op één plaats.
Ik heb wel serieus overwogen, monnik te worden, maar naast de problemen die ik voorzag met de discipline (de vinaya), betwijfelde ik of ik daar sneller zou 'Ontwaken' dan als pensionado hier. En geëngageerd kan ik ook zijn met een huis, en familie.
Want er is nog iets anders dat me doet aarzelen of een thuisloze samenleving kans maakt, naast de economische vraagtekens en het verpauperingsrisico: mensen (veel tenminste) hebben de neiging met z'n tweeën samen te zijn en zelfs om een gezin te stichten. Thuisloze kinderen: het is voorstelbaar maar volgens mij gaat dat niet. Gaat het niet dus.
Is dit betoog een pleidooi ergens voor?
Misschien vooral voor de saaiheid.
=================================================================
Update 16 april
Voor de geschiedschrijving; ik doel met bovengenoemde 'aandacht' op radio- en televisieprogramma's van de BOS over een thuisloze, tevens 'Bekend Boeddhist':
http://bosrtv.nl/uitzending.aspx?lIntEntityId=1718&lIntType=1&lIntYear=2014 en
http://bosrtv.nl/uitzending.aspx?lIntEntityId=1700&lIntType=0&lIntYear=2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten