Tricycle is één van m'n voorbeelden. Daarvan citeer ik uitgebreid het najaarsnummer.
Lions Roar is een ander, ook al actueel. Net als het thema 'yoga', waarom weet ik niet.
Ik ben nog van plan geweest een beschouwing te schrijven te schrijven over seksualiteit, en dan vooral over aseksualiteit. Dit naar aanleiding van een artikel van een filosoof die stelt dat naast homo's, lesbo's, bi's en transgenders - tezamen lhbt's - die nu veel aandacht krijgen (niet bij Nederlandse boeddhisten trouwens, maar wat weten die van de wereld?) er nog een vergeten groep is. 'Om wie gaat het? Om de groep der aseksuelen. Dat wil zeggen mensen die niet of nauwelijks seksuele gevoelens en gedachten hebben. Mensen die gewoon niet in seks geïnteresseerd zijn, die de ophef erover niet begrijpen en die het hele onderwerp siberisch laat. '
Aseksueel zijn wel te onderscheiden van celibatair leven: wel seksueel prikkelbaar als hetero of lhbt maar zich onthoudend. Wat zouden onze (middelbare en oude) boeddhistische leraren zijn?
Maar ik schrijf dat beschouwinkje toch maar niet, wat weet ik er tenslotte van?
======================================================================
Waarom ik niets met yoga heb
Zo wordt wel eens gedacht dat ik ook wel interesse in yoga zal hebben omdat ik bepaalde vormen van boeddhisme beoefen.
Laat ik dan maar kort en duidelijk reageren: noch met de oude Indiase vormen van yoga noch met Westerse technieken heb ik affiniteit. Wel een paar keer geprobeerd die te krijgen maar het blijft voor mij gymnastiek waarvan ik de lol niet zie. Het is allemaal veel te gekunsteld voor me.
'Een gezonde ziel in een gezond lichaam' of zoiets. Misschien: 'een gezond lichaam in een gezonde ziel'?
Wat m'n affiniteit verder nog belemmert: ik heb geen talent voor symboliek, en de yoga-houdingen zitten vol symboliek.
En bovendien: wat is er boeddhistisch aan yoga ?
Opvallend is dat er recent tegelijkertijd een paar artikelen over deze vraag zijn verschenen :
-----------------------------------------------------------------------------------------------
'Where Buddhism & Yoga Meet '
by Lion's Roar Staff - June 21, 2016
In het eerste deel van het artikel ging het de bruikbaarheid van boeddhisme (met name het mediteren) bij de yoga-beoefenening. Daarna wordt ingegaan op de vraag wat yoga-beoefening te bieden heeft aan boeddhisten?
De deelnemers aan het gesprek dat in dit artikel wordt weergegeven beoefenen zowel yoga als boeddhisme (ik weet niet welke traditie, ze hebben het over 'subtle body' en zo) en ze staan positief ten opzichte van deze combinatie
Een aantal van de genoemde voordelen: yoga helpt om te leren stil te zitten, het mobiliseert energie en leert het lichaam van binnenuit te ervaren; het verdiept de gelijkmoedigheid. Het blijkt dat veel (met name oudere) boeddhisten door yoga geholpen worden om langer en meer comfortabel te kunnen zitten. De verbindende schakel is de ademhaling, die verenigt lichaam en geest.
Zie de volledige passage in Bijlage 1
-----------------------------------------------------------------------------------------------
'Over yoga, yogi’s en rishi’s '
door Dharmapelgrim in het Boeddhistisch Dagblad op 5 augustus 2016 · 5 reacties
Gaat over het streven een rishi (wijze) te worden, niet zozeer over de relatie met boeddhisme zoals ik dat versta.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Twee podcasts in de serie 'Buddhist geeks ':
BG 220: Connections Between Yoga & Buddhism
Een interview door de 'Buddhist geek' met Michael Stone
"Beschrijving van de aflevering: We ontmoeten deze week de Yoga en boeddhistische meditatie leraar Michael Stone. We beginnen met het uitvinden van hoe Michael in spirituele praktijk terechtkwam; toevallig op jonge leeftijd door een diep spirituele oom die aan schizofrenie leed. Toen hij in het 'gesticht' kwam, op bezoek aan zijn oom, leerde hij te mediteren en op de woorden van de grote meesters uit het verleden te contempleren, en zijn eigen ideeën over het spirituele pad te ontwikkelen. Deze vroege blootstelling en interactie bepaalde de toekomstige reis Michael's, uitkomend in diepe beoefeningen van zowel de yoga als boeddhistische tradities.
We eindigen ons gesprek door het verkennen van een aantal van de overlappingen en diepe verbindingen tussen deze wijsheid scholen, met bijzondere aandacht voor de overeenkomsten tussen Patanjali's Yoga Sutra's en het begin van de soetra's van Siddhartha Boeddha. We spreken ook over het lichaams-praktijken van de yoga en wat ze kunnen te bieden hebben aan de geest-praktijken van het boeddhisme, opmerkend dat beide scholen uiteindelijk zowel lichaam- als geest-praktijken zijn".
BG 221: No System Exists in a Vacuum
Vervolginterview met Michael Stone
"Beschrijving van de aflevering: We zijn weer in het gezelschap van de Yoga en boeddhistische meditatie leraar Michael Stone, dit keer om te kijken naar het boeddhisme als een systeem. Wij spreken over de onderlinge relaties tussen spirituele systemen en de sociologische, ecologische en culturele systemen, die ook deel uitmaken van ons leven. We onderzoeken ook wat het betekent voor de dharma om in contact met de omgeving op zoek te zijn naar hoe systeem-visies onze motivaties kunnen ondersteunen om echt innerlijke wijsheid in de buitenwereld te brengen. "
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Een (m.i.) helder betoog over de losse relatie boeddhisme - yoga in het blog 'Overpeinzende
Spiritueel blog van Katinka Hesselink over het leven, meditatie, spirituele groei en meer overpeinzingen '
'Hatha Yoga – Hindoe of Boeddhistische achtergrond? '
Haar conclusie:
" Hatha Yoga in het moderne Boeddhisme en Mindfulness
Tot nu toe heb ik het vooral gehad over de evolutie van Hindoeïsme tot moderne (hatha) yoga. Die heeft de kloof tussen het pre-moderne India en het moderne westen niet zonder kleerscheuren overleefd.
Maar het werkt. Dat wil zeggen: yoga-gymnastiek is een fijne manier om je lichaam sterk en flexibel te maken. En de langzamere vormen (mindfulness yoga, yin yoga) zijn heel geschikt als aanvulling op het spirituele pad.
En dat brengt ons bij yoga in de moderne Boeddhistische context. Als je naar een Vipassana retraite gaat, is er alle kans dat er yoga (of tai chi) op het programma staat. Dat heeft niets met het Boeddhisme te maken en alles met het praktische gegeven dat het niet gezond is om de hele dag stil te zitten.
Daarnaast weten meditatie-leraren heel goed dat lichaamswerk niet alleen gezond is voor de bloedsomloop en dergelijke, maar dat het ook helpt voorkomen dat mensen gaan zweven. En het helpt ook nog eens om dichter bij onverwerkte emoties te komen en deze te integreren. "
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Dat is mooi.
Ik blijf toch maar de voorkeur geven aan de loopmeditatie (in zes gradaties) van de vipassana, dat geeft voldoende beweging.
En als het gaat om de afwisseling teneinde het zitten fris te houden, is ook chanten van moeilijk te onthouden teksten mogelijk of regelrecht zich even bezig houden met een stukje hersengymnastiek: een puzzel of een recente ontdekking uit de astrofysica (zoals deze ) proberen te begrijpen.
=======================================================================
Enquête Stichting Inzichts Meditatie (SIM)
Van het bestuur van de SIM kreeg ik een enquête toegestuurd met het verzoek om deze ook onder m'n netwerk te verspreiden; bij deze.
Hier de link naar de enquête-pagina
Vergeet niet aan het eind te verzenden door op de 'submit' (verzenden)-knop te drukken!
Het kan tot 10 september.
Zelf ben ik hem ook aan het invullen. Welke reacties ik ga sturen, weet ik in detail nog niet.
Wel een paar opvattingen die ik al eerder geventileerd heb:
* Dat de enquete er komt, waardeer ik zeer.
* Het zou jammer zijn als de SIM nu ook het beperkende 'vipassana ' gaat gebruiken in plaats van de bredere (en internationaal, zeker angelsaksische) gebruikte term 'inzichtsmeditatie '.
Er zijn meer aan de Theravada gelieerde vormen van beoefening (en daarbinnen vormen van meditatie) dan de 'vipassana a la Mahasi'.
* De SIM zal moeten kiezen: primair dienstbaar aan de leraren of primair dienstbaar aan de mediterenden. Aan allebei geeft spagaat. Ik kies voor de tweede maar misschien is keus voor de eerste optie - maar dan zonder mij - wel nodiger.
* Ik hoop dat de SIM (wat mij betreft omgezet van een stichting naar een vereniging) straks ook ruimte gaat bieden aan de 'dedicated practioner', de leraarloze mediterende als toegewijde beoefenaar.
* De SIM, dat is het huidige SIM-bestuur, moet nog een tweetal niet-afgewerkte thema's uit het verleden openbaar verwerken: het beleid t.a.v. Guus Went en het zwijgen (ook door het SIM-bestuur) over het misbruik door Mettavihari. Pas daarna is de toekomst aan de beurt.
=======================================================================
Het Amerikaanse boeddhistische tijdschrift 'Tricycle ' bestaat vijfentwintig jaar.
Aanleiding voor een aantal overzichtsartikelen in het najaarsnummer, Fall 2016
Ik beschrijf drie ervan, niet als leesvervangende samenvatting maar vooral om de lezer aan te moedigen de artikelen aan te klikken en (in het Engels) te lezen.
------------------------------------------------------------------------------
"Toen & Nu -
Medewerkers kijken opnieuw naar kern-artikelen
We vroegen een aantal van onze auteurs die ook destijds al schreven om verklaringen die ze in het begin van het tijdschrift plaatsten opnieuw te bekijken. We wilden weten of hun denken is veranderd of gerijpt sinds de publicatie van hun eerdere meningen.
...
Stephen Batchelor over Wedergeboorte
Uit “Reïncarnatie: Een Debat ” met Robert Thurman (Zomer 1997)
Batchelor (in 1997): Ik heb heel letterlijk geloofd in wedergeboorte toen ik in training als een Tibetaanse boeddhistische monnik was. Maar ik vroeg me vaak af: als er geen wedergeboorte zou zijn, zou ik me dan anders gedragen? En het antwoord is nee. Wedergeboorte was nooit echt een drijvende kracht.
Bijna 20 jaar later, houd ik het de meeste staande van wat ik zei over wedergeboorte in mijn debat met Robert Thurman, hoewel ik mijn positie zou vandaag op een meer genuanceerde manier zou presenteren.
...
Meer recent ben ik op het punt gekomen om het hele debat over de wedergeboorte als niet relevant voor de praktijk van de dharma te beschouwen. … In mijn laatste boek, 'After Buddhism', [stel ik dat] De eerste vraag van een beoefenaar van de dharma niet moet zijn "is dit waar?"; maar "werkt dit?”.
...
Vanuit dergelijke seculier boeddhistisch perspectief dient wedergeboorte als nuttige metafoor en niet zozeer als een ervaringsfeit behandeld te worden. Er wordt wel eens beweerd door hedendaagse boeddhisten dat wedergeboorte is iets dat plaatsvindt van moment tot moment, dat men elke keer herboren wordt telkens wanneer men met een nieuwe situatie te maken krijgt. Echter, deze interpretatie mist in mijn gevoel het punt volledig. Wedergeboorte is een niet een metafoor voor de continuïteit van het leven als zodanig, maar een metafoor voor wat ons belemmert om te bloeien als personen en gemeenschappen.
....
Dus hoewel ik zei tegen Robert Thurman dat 'wedergeboorte nooit echt een drijvende kracht' achter mijn boeddhistische beoefening was, zou ik vandaag de dag zeggen dat ik wedergeboorte als een metafoor beschouw voor een zich herhalend en frustrerend bestaan; en het op die manier altijd de voornaamste drijvende kracht is geweest die me heeft geleid om de dharma te beoefenen."
"Jon Kabat-Zinn over Mindfulness
Uit "In de Dukkha Aantrekkings Zone" (Winter 1991)
Tricycle (Barbara Graham): Wat zijn de gevolgen van het doen van mindfulness beoefening buiten de formele tradities en historische context? Is er het gevaar van te veel afzwakking (verdunning), van het zijn integriteit [van de beoefenaar] in gevaar brengen?
Jon Kabat-Zinn (in 1991): Ik denk dat er altijd kans is dat een traditie zijn integriteit verliest of wordt vervormd door iemand wiens begrip beperkt is. Maar het is nog meer een gevaar, als zich zorgen maakt over het menselijk lijden, dat men zo dogmatisch wordt dat men een gevangene wordt van de eigen eisen om puur te zijn in een bepaalde traditie. . . .
....
[Nu:]We kunnen zien dat de oorspronkelijke formulering van de vraag door Tricycle gesteld in 1991 een impliciete veronderstelling en bewering bevatte dat de dharma in meerdere of mindere mate in MBSR [-Mindfulness Based Stress Reduction] werd "afgezwakt" . Het vraagstuk werd geframed als: "Wanneer is het 'te veel'?" Het bevatte ook bezorgdheid dat mindfulness uit zijn historische context zal worden gehaald en dat daarmee zijn integriteit mogelijk zal worden aangetast.
Om te beginnen, wat als we voor een moment stellen dat, in essentie, de dharma niet wordt 'verdund' in de MBSR en dat alles wat we bedoelen met 'historische context " tijdperk-afhankelijk is? Wat als in dit tijdperk mindfulness voldoende en adequaat wordt gecontextualiseerd binnen de domeinen waarin wij werken?
...
Met de exponentiële explosie in de wetenschappelijke en medische literatuur van studies over 'mindfulness' – minstens een deel daarvan voldoet aan rigoureuze zowel de wetenschappelijke als dharmische perspectieven – functioneren als een primaire aanjager van wereldwijd belang, was het onvermijdelijk dat 'mindfulness' uiteindelijk een hype zou worden, gecommercialiseerd en uitgebuit door sommigen en luidkeels bekritiseerd door anderen. Ik denk en hoop dat de buitenmaatse populariteit en hype die aan mindfulness kleeft op dit moment, een voorbijgaande rage zal zijn en dat mensen met meer opportunistische motieven zich binnenkort op het volgende ding zullen richten. Dat laat degenen onder ons die met grote ernst op dit werk betrokken zijn, het te blijven doen en het cultiveren van het op een manier waarnaar de wereld hongert. "
-----------------------------------------------------------------------------------------------
The Question : Tricycle vroeg aan negen leraren:
Hoe heeft uw persoonlijke beoefening en sangha zich ontwikkeld in de afgelopen vijfentwintig jaar ?
"The Buddhist landscape has changed significantly during the past two decades: not only have meditation and mindfulness gone mainstream, but there are now a plethora of Buddhist websites and apps that offer meditation instruction; thousands of domestic dharma centers; and flourishing communities of Western monastics, among many other changes.
To celebrate the spread of Buddhist teachings in the West and to examine the societal changes that have come with it, we reached out to a number of Buddhist teachers, folks who have been deeply engaged with Western Buddhism for as long as or longer than we have here at Tricycle. What we wanted to know was this: how have your personal practice and Buddhist community evolved over the past 25 years?
Growth is never linear, and there is no such thing as average when it comes to change. Accordingly, the responses we received were as varied and eclectic as the years that have transpired. We’ve collected a range of voices here.
... "
De volgende leraren worden geciteerd:
Andrew Holecek, Christina Feldman, Dharmavidya David Brazier, Dr. Paul R. Fleischman, Jack Kornfield, Jose Shinzan Palma, Josh Korda, Lama Chönam, Merle Kodo Boyd, Rev. Dr. T Kenjitsu Nakagaki, Rev. Patricia Kanaya Usuki, Shaila Catherine, Shohaku Okumura, Wendy Johnson
Het zijn er meer dan negen en een deel is soms alleen te lezen voor abonnees; belangstellenden kan ik wel het hele artikel sturen.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Buddhism in the Next Generation
" Boeddhisme in de Volgende Generatie
Vier leraren discussiëren over de rol van de dharma in het huidige culturele klimaat
Vier boeddhistische leraren onder de leeftijd van 45 verzamelden zich bij de New York University om te bespreken hoe de boeddhistische beoefeningen het leven van de jongere generaties kan aanspreken. Het gesprek, gepresenteerd als 'Buddhism Now: The Next Generation of Teachers', werd georganiseerd door MindfulNYU, on-campus mindfulness initiatief van de universiteit. Gemodereerd door Reka Prasad, adjunct-directeur van MindfulNYU, met in het panel Lodrö Rinzler, een leraar in de Shambhala traditie; Sebene Selassie, een gecertificeerde Integrale Coach en docent aan New York Insight Meditation Center; Lama Rod Owens, een Master of Divinity student aan de Harvard Divinity School en Qalvy Grainzvolt, geestelijke op Shinnyo-en en leidend meditatie gids aan de Shinnyo Centrum voor Meditatie en Welzijn in New York City.
Reka Prasad: Jullie vier hebben gestudeerd met de generatie van leraren die waren gevestigd in het Westen, maar die uit Azië kwamen of naar Azië was geweest om te studeren. Hoe ervaren jullie het verschil tussen jullie leraren en docenten van uw eigen generatie?
Qalvy Grainzvolt: De dharma is tijdloos; het is altijd relevant. Maar ja, er zijn zeker generatie-verschillen. Wat ik heb geprobeerd te doen met andere beoefenaars is om te erkennen dat we, in zekere zin, de maaltijd van het boeddhisme aan het koken zijn, die steeds opnieuw weer gekookt wordt. Ik moet uitzoeken welke kruiden ik kan toevoegen die cultureel relevant zijn en die ervoor kunnen blijven zorgen om de maaltijd voedend en plezierig te maken in de cultuur waarin wij leven.
Lodrö Rinzler: Er is een verhaal dat voor mij illustreert het verschil tussen de generaties. Toen ik de directeur van het Boston Shambhala Center, was er een bepaalde senior student met wie ik geen goed contact had. Op een gegeven moment zei ik: 'Oké, laten we deze gedachte oefening doen. Iemand nieuw loopt een Shambhala centrum binnen. Wat denk je dat er moet gebeuren? 'En ze zei: "Wel, studeerde ik met Chögyam Trungpa Rinpoche, die het boek 'Snijden door Spiritueel materialisme' schreef. Dus ik denk dat we hun trip moeten doorsnijden, eigenlijk alleen maar dwars door het ego. Hoe zit het met jou? "En ik zei:" Ik studeerde bij Sakyong Mipham Rinpoche, Trungpa's zoon en erfgenaam. En wat ik van hem geleerd, is dat het echt nodig is om heel vriendelijk te zijn voor iedereen die binnenloopt". Ineens klikte er iets klikte tussen ons, en we begrepen hoe we makkelijker samen konden werken.
Ik denk dat de reden waarom we het voor lange tijd niet eens konden worden, is dat de motivatie voor mensen om naar bv een Shambhala centrum te komen een heel andere is dan 40 jaar geleden. In plaats van het tonen van interesse in een religieuze ervaring, komen ze met belangstelling in meditatie als een hulpmiddel voor echt ontdekken wie ze zijn en hoe beter hun leven te beheren. In deze dagen heb je minder kans om te horen 'Ik hou van de leringen van Chögyam Trungpa Rinpoche' of 'ik wil een boeddhist worden', en meer kans om te horen 'ik ben super gestrest en heb hulp nodig'. Dat was mijn punt in mijn dialoog met de senior student:. als je worstelt met verlammende angst en je komt naar het centrum om te worden opgewacht door iemand die je vertelt dat het nodig is om je baan op te zeggen en uw ambitie loslaten, loop je gelijk weg en probeert nooit meer te mediteren. Deze mensen moeten met mededogen tegemoet worden getreden, niet door iemand die dronken van de kracht is van het verder zijn op de weg dan deze bezoeker is.
Ik heb begrepen dat in de jaren '70, toen de Shambhala gemeenschap nog in het proces van zich vormen zat, er een zwaardere nadruk op de absolute Mahayana leer lag, dit in tegenstelling tot het relatieve aspect van mededogen. Nu beginnen we te zien dat mensen binnenkomen om te begrijpen hoe een aantal van de compassie praktijken zeer van toepassing kunnen zijn op onze tijd. "
Een ander verschil, iets waar ik jaloers op ben, is dat mijn leraren Thanissara en Kittisaro [getrouwde medeoprichters van Zuid-Afrika op basis van Dharmagiri Insight Meditation Centre] veel meer in direct contact lijken zijn geweest met wat ik 'in hoge mate gerealiseerde' mensen kan noemen. Hun leraar, Ajahn Chah, werd beschouwd als 'gerealiseerd', en ze ontmoetten veel andere meesters. Ik denk dat we hier in het Westen niet over die mogelijkheid van contact beschikken. Op een bepaalde manier is het moeilijk om Westerse leraren op een voetstuk te zetten, omdat ze niet gerealiseerd of ontwaakt lijken voor mij. Weten we nog hoe dat eruit zou zien hier? Hebben we daar een voorbeeld van? De vorige generatie leek voorbeelden te hebben gehad, maar ik ben er niet zeker dat wij dat hebben. ... "
Twee persoonlijke (van Joop R) opmerkingen hierbij:
* In plaats van de term 'gerealiseerd' geef ik de voorkeur aan het meer boeddhistische 'ontwaakt' of desnoods 'verlicht'.
* Ik weet dat ik ouderswets ben maar ik geef de voorkeur aan de benadering van de leerling van de zogenaamd onaardige Trungpa en minder aan de 'geef de consument wat ie wil hebben'- benadering van Rinzler en kennelijk Mipham.
Update 3 sept.
Toeval of concurrenten die naar elkaar kijken, ook het blad 'Lion's Roar ' heeft in haar september-nummer een interview met een aantal jonge leraren. 'Forum: The Road Ahead ' heet het, met als ondertitel (waar ik als Europese ouwe lul niet van houd) 'Gen X teachers from across traditions are transforming the vision and landscape of American Buddhism. '
Zij geven een logische verklaring: de generatie voor hen is (net als hier) aan pensionering toe.
Van de trends die deze nieuwe leraren menen te ontwaren noem ik:
de diverse boeddhistische tradities zetten zich minder tegen elkaar af,
de beoefening is meer geïntegreerd in het gemeenschapsleven
minder retraite-centra ver weg, meer urbane beoefening;
en de inhoud van de dharma is gepsychologiseerd.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
'What Is Buddhist Enlightenment? '
Het moet een van de komende weken uitkomen, ik ga het lezen, al gaat het dan vooral over 'Verlichting ' a la Zen.
Misschien via Amazon.nl
Update 8 september
Eerste indrukken van het e-book
Wright merkt op dat er bij boeddhisten of beoefenaren van de (boeddhistische) meditatie steeds meer tegenzin is om over het ultieme doel er van te praten. Over het concept 'verlichting' bijvoorbeeld, een term uit de Europese geschiedenis maar ook over het pendant 'ontwaken'. Hij noemt argumenten op van degenen voor wie het een taboe lijkt te zijn; en argumenten waarom het wel goed is, zich er mee bezig te houden. Die argumenten spreken mij wel aan, evenals grote delen van de rest van dit boek, voor zover ik het nu gelezen heb. Niet alles, want soms is het wel specifiek op Zen gericht. Jammer trouwens dat er geen teksten zijn van mensen met een Theravada-achtergrond die zo vrij over het doel van het (hun) boeddhisme kunnen praten; Buddhadasa Bhikkhu is één van de weinige uitzonderingen.
Het is gelukkig geen zelfhulp-boek; Wright is geen leraar, hij geeft feiten en hij geeft argumenten en laat het verder aan de lezer over zijn of haar omschrijving van verlichting of ontwaken te formuleren. Een ervan is het seculiere pad à la Stephen Batchelor; daaraan wijdt hij een lang hoofdstuk (3) waarin hij diep ingaat op het wel of niet aanwezig zijn van een religieuze dimensie in deze vorm van boeddhisme. (Wel degelijk)
Het is ook niet een boek van even lezen: het is tegelijk lucide en moeilijk. Een lekkere kluif voor mij dus. En dat dat ook mag, blijkt uit hoofdstuk 9 over 'de beoefening van meditatief lezen'.
En nog veel meer. Hij sluit af met 'Ten Theses on Contemporary Enlightenment '.
In Bijlage 2 heb ik de inhoudsopgave opgenomen.
=====================================================
Ophef over Facebook-artikel van Stephen Schettini
Stephen Schettini is een van de Westerlingen die in de zeventiger jaren naar Azië trokkern en zo serieus met het boeddhisme bezig waren dat ze monnik in het Tibetaans boeddhisme werden. Net als bv Stephen Batchelor en Alan Wallace. De Stephens werden kritisch boeddhist, Wallace bleef braaf.
Op 13 augustus schreef Schettini op z'n Facebook-pagina, in mijn vertaling:
"Het was een interessante week. Een aantal van mijn vroegere metgezellen in het Tibetaans boeddhisme hebben vernietigend over mij geschreven. Terwijl ik typ, kruipen ze samen om mij aan te vallen. Het grappige is dat ik geen idee had dat er van een aanval sprake was totdat ze begon te schreeuwen.
In de hoop een doordachte discussie te kunnen starten, heb ik voorgesteld dat voor zover we weten de Boeddha misschien nooit heeft bestaan. Net als bij Jezus van Nazareth, is er op de een of andere manier niet veel bewijs; en beide religieuze oprichters zijn misschien wel een succesvolle uitvinding.
Ik dacht gewoon hardop.
Dit bracht een van hen zo van streek dat hij feitelijk claimde zich mij niet te herinneren. Hij weersprak elke herinnering aan mij en zelfs aan fotografisch bewijs. Ik denk niet dat hij mij was vergeten. Ik denk dat hij probeerde om me te ont-herinneren. Hij klonk wanhopig.
Een ander was woedend omdat ik hem voor een webinar had uitgenodigd dat zal gaan over 'het afbreken van afhankelijkheid van spirituele leraren en overtuigingen.' Hij zag het als een persoonlijke belediging, en is sindsdien sarcastische berichten aan het posten hier op mijn tijdlijn.
Trawanten sprongen gelijk aan boord en accepteerden zijn scheve versie als een pakje grinnikende schooljongens. Dit zijn volwassen mannen van in de 50 of 60 jaar, die mij altijd vriend noemden. Ze beweren dat de Dalai Lama hun rolmodel is. Vanuit hun oogpunt bestemt mijn afvalligheid me tot eonen van marteling in de vajra hellen, maar erg lijken ze dat niet te vinden. Ik ben een eikel en een spelbreker.
Helaas voor hen, ben ik maar één van een groeiende stroom. We noemen onszelf ex-boeddhisten, voormalige boeddhisten of herstellende boeddhisten, maar korte gezegd zijn we misschien boeddhistische eikels of rukkers. Onze visie op wat de Boeddha bedoelde kon niet meer verschillen dan dat van de angstige religie van mijn aanvallers.
Het soort van het boeddhisme waarin de moderne opgeleide mensen een middeleeuwse Aziatische cultuur over nemen, is een doodlopende weg. Veertig en nog wat jaar geleden waren we jong en idealistisch en dachten dat het de toekomst was, maar we hadden het mis. Hoewel deze fanatiekelingen verfijnde rituelen beoefenen die de Boeddha's geest op zou blazen, hebben anderen onder ons gewerkt om hem te interpreteren als een menselijk wezen wiens boodschap luid en duidelijk spreekt.
Wat hij leerde moet zinvol zijn voor het leven dat we hier en nu leven. Wat is anders het punt? Op de een of andere manier moet het geworteld zijn in deze waanzinnig pluralistische, digitaal versnelde, zelfdestructieve monster van het consumenten-kapitalisme dat we 'thuis' noemen.
Als de Dalai Lama en zijn monniken hun zand mandala's maken en op hun lange hoorns blazen, lijkt het allemaal heel natuurlijk. Het is hun geërfde cultuur. Ze doen wat Tibetanen doen.
Als niet-Tibetanen proberen te delen in die middeleeuwse eenvoud, is de eenvoud het eerste slachtoffer. Ze passen er niet in. Ze steken als een zere duim. Ze zijn raar.
Toen ik me raar voelde in mijn karmozijnrode gewaden en geschoren hoofd, moest ik dat gevoel onderdrukken om mijn carrière voort te zetten als een monnik. Uiteindelijk bereikten ik en anderen zoals ik een breekpunt.
Deze paar niet. Net zoals u en ik zijn ze producten van een moderne sceptisch en wetenschappelijk onderwijs. Zelfs als we alleen maar middelbaar onderwijs hebben gedaan, zijn we onomkeerbaar niet-middeleeuws. Misschien zijn deze jongens vergeten dat wat hen aantrok in het boeddhisme in de eerste plaats een afwijzing was van hun eigen geërfde religie (of atheïsme).
Bij hen heeft de Boeddha's zoektocht om ideologieën te overstijgen gewoon geworden tot een andere ideologie om aan te hangen en te verdedigen.
Wij, de eikels, bestuderen de Boeddha niet voor zijn zekerheden en garanties, maar voor precies het omgekeerde: we leren om te gedijen in het heldere begrip dat geen geloofssysteem ooit uiteindelijk waar zal zijn, en dat er niets is om te verdedigen. "
Bron: Facebook-pagina Schettini
De website van Schettini is HIER te vinden.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Hoewel het niet in directe zin een reactie is op Schettini, sluit een artikel van Dzongsar Khyentse hier mooi op aan. In 'Dzongsar Khyentse Rinpoche on the “outdated” Tulku system in Tibetan ' benadrukt Dzongsar dat lama meer moeten oefenen in bescheidenheid, het zitten op tronen - al van kleine jongetjes - is niet goed, voor niemand niet.
De opvoeding van tulku's zou heel anders moeten gaan. Nogal revolutionair in het traditionele Tibetaanse wereldje. Bron: Patheos
(Wat de rinpoche niet schrijft natuurlijk is dat we van het tulku-concept zelf af moeten, het heeft m.i.geen zin om in gereïncarneerde lama's te geloven)
=======================================================================
Het boek 'Broken Buddha ' door Shravasti Dhammika
In een discussie over de tekst van Schettini, vooral gericht op het Tibetaans boeddhisme, werd ook het boekje 'Broken Buddha 'van de Theravada-monnik Dhammika genoemd. Daarin wordt het menselijk tekort van Theravada-monniken van binnen uit (Dhammika is zelf monnik en is dat ondanks z'n kritiek ook gebleven) beschreven. De ophef erover is vergelijkbaar met de huidige over Schettini.
Een paar punten: veel monniken zijn lui, laten zich graag door leken verzorgen (en vervoeren). Ze gedragen zich als prinsjes; niet allemaal, maar wel veel. En ze mediteren nauwelijks (en sutta's bestuderen is ook al een uitzondering).
Hier de link . Met een discussie erover . En de blog van Dhammika .
Ook nu: Engelstalig maar makkelijk leesbaar.
===================================================================
Tenslotte dit:
Het Boeddhistisch Dagblad kan beter het 'Weekblad' gaan worden; zoveel gebeurt er nu niet meer in het boeddhistische wereldje en zoveel energie heeft de redacteur ook niet meer.
Ideetje: een serie 'fantasie-pijen ', door of ten behoeve van leraren zelf bedachte uitrustingen.
Hier een voorbeeld.
===================================================================
Bijlage 1
Passage uit 'Where Buddhism & Yoga Meet '
"Lion’s Roar: Let’s turn this discussion around. What does an on-going yoga practice have to offer Buddhists?
Anna Douglas: In the early years of Spirit Rock, I started a class combining sitting and yoga practice because I knew how much yoga had helped me in learning how to sit still. That class is still going on and we’ve added yoga to all of our retreats as well.
For myself and the students at Spirit Rock, it comes back to people’s relationship to their body. Mindfulness practice really emphasizes the experience of the energetic and sensational aspects — experiencing the body from the inside out. We teach the four foundations of mindfulness, and two of them-mindfulness of feelings and mindfulness of the body-relate directly to the body. We invite people to experience the body from the inside, as sensation, and for many people, that’s a huge leap from their usual way of knowing themselves.
Stephen Cope: That is so true. I often start a yoga class by having people do a little bit of centering, a little bit of meditation. I might say, “Close your eyes and bring your awareness inward,” and I try to help people locate their subtle energy body. And out of a class of fifty people, maybe ten of them will not be able to do that at all.
Anna Douglas: It’s quite difficult for many people. I teach people who literally cannot locate a sensation in their body. It is quite mind boggling to me, but it is true.
Therefore it is said traditionally that yoga is a wonderful preparation for sitting practice, because it helps people to discover a more energetic and sensation-based way of knowing themselves. Yoga helps people to get in their bodies, to be able to sit still, to feel the breath in the body, to be mindful of breathing. That is really valuable because the qualities of consciousness that we are cultivating — calmness, ease, joy, tranquility, stillness — all are partly experienced through the body. They don’t just come through the mind. They have to be felt as part of our living experience.
Sarah Powers: Hatha yoga has the potential to mobilize energy. If you’re just sitting, you don’t utilize certain tissues and they can lose their mobility. That stagnation can impede clarity, even if you are a full-time sitter. Yoga brings a kind of inner energetic clarity.
Anna Douglas: Yes, it awakens energy.
Stephen Cope: I started out with Buddhist practice when I was a stressed-out student. I loved the equanimity I found in meditation after the crazy mind of graduate school. Yoga wasn’t in the picture until I did a sabbatical in 1989 at the Kripalu Center. I didn’t know much about yoga and I was astonished by what I discovered. I found that it deepened my equanimity and all the other factors that I needed in sitting meditation. That was twelve years ago and I’m still at Kripalu. I’ve continued sitting, I’ve continued studying yoga, and I integrate both into my teaching.
What yoga really gave me was the language and understanding of the subtle body and subtle world. I love the yogic teaching about the koshas, the sheathes. It really helps you locate the subtle world of the energy body, the more subtle mental body. There is some really nice mapping in the yogic tradition of that whole world. I have found it incredibly helpful to anchor awareness and mindfulness in that subtle world.
In general, a lot of my students find that a rigorous program of sitting meditation-you know, thirteen hours a day on retreat-is just impossible. So yoga is a kind of meditation in motion for them that begins the basic training of drawing awareness in and locating the inner world.
Lion’s Roar: And on a very simple level, a lot of Buddhists, particularly older Buddhists, are finding that yoga helps them sit longer and more comfortably.
Stephen Cope: I think that is a very good point. I teach at the long retreat at Spirit Rock that Anna teaches every year, and there is a very practical benefit to doing the yoga. The students say, “It is so much easier with the yoga.” It just makes it a lot easier to go deeper.
Anna Douglas: It is like creating space in the body through yoga, which helps to create that sense of space in the mind.
Sarah Powers: The link is the breath. It joins the body and the mind.
Lion’s Roar: Generally we’ve been talking about yoga in the context of mindfulness practice, and vice versa. Are there other Buddhist meditation practices that can be helpful to the yoga practitioner?
Sarah Powers: Vajrayana practice is all about the subtle body-mobilizing the inner fires, understanding how to utilize breath control. The Tibetans have had a kind of yogic practice for as long as they have had tantric Buddhism.
Stephen Cope: I have also found helpful the very precise teachings of jnana (absorption) practice in the Buddhist tradition. The beautiful precision of the teachings on jnana practice has illuminated for me the ancient samadhi practices that are at the core of yoga. It has been an interesting experience to learn more about my own tradition from Buddhism.
Sarah Powers: A number of Zen monasteries have yoga as part of their sesshins as well. Blends are happening.
Lion’s Roar: So does that mean we heading toward a new type of spiritual practice in which these two traditions are combined?
Anna Douglas: I feel that what we are talking about is part of the manifestation of the dharma coming to the West-that all these traditions are meeting here and having a dialogue. What is to come out of it, we don’t know, but I love that there is this kind of integration beginning to happen.
Phillip Moffitt: I agree with Anna that the traditions of the East are getting united in the West. This is a new birth, one that we should all be grateful to participate in and experience the benefits of. It reflects the practical Western mind. Thoreau and Emerson read the Upanishads and all of that, but they brought American practicality to their mysticism. Which is now, all of these years later, blossoming.
Lion’s Roar: But how compatible are these traditions on a philosophical level? For instance, are they different in how they define enlightenment?
Phillip Moffitt: That’s a long discussion.
Anna Douglas: I think hatha yoga and the practice of mindfulness meet in deconstructing the body, in seeing where the holding patterns are and learning to let go.
Stephen Cope: Both traditions have the concept of samskaras (the underlying impulses or intentions that precede actions). The yoga tradition literally fleshed that out. It explores the way in which samskaras are held in the physical body and what their release looks like.
Sarah Powers: Yes, a good term to bring up. Because most yoga classrooms have a lot of craving and aversion, creating samskaras in the way they treat the body.
Phillip Moffitt: Both traditions are liberation-oriented. At a certain point, the map looks quite different because the descriptions of how liberation unfolds are different. But they are both oriented towards liberation, which ultimately can’t be described.
Buddhism, as the Dalai Lama has said, is the science of the mind. You could say that the Forest tradition of Patanjali starts with an exploration through the body. But they both go to body-mind in the end.
I also think it is important to note that neither of these traditions is conversion-oriented. When I am teaching buddhadharma, I do so without any agenda that people should become something different. It is truly the Buddha’s indication to see for yourself, and that same quality is there in the people who are teaching the Patanjali Sutras. Both traditions offer a space for people to have their own experience, whether they are a Christian or a Jew or whatever. It is an exploration of the mind-body.
Anna Douglas: Come see for yourself-that is a teaching that really appeals to Americans."
Bron: Lions Roar, 'Where Buddhism & Yoga Meet '
===================================================================
Bijlage 2
Inhoudsopgave van 'What is Enlightenment ?' door Dale Wright
Bron: Amazon.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten